4 dagen on tour, stress en genieten!

Heel slaperig zaten we aan het ontbijt afgelopen zaterdag om 4.45 uur!
Om 5.30 uur zou de taxi ons oppikken. Onze grote rugtas hadden we ingewisseld voor een kleine rugtas voor de komende vier dagen. De grote rugtas zou in het hotel in Cusco blijven. Een uitdaging! Voor 4 dagen spullen mee. Met de wisselende temperaturen hier, best even puzzelen, maar gelukt!

Met zijn vieren zaten we in de taxi op weg om nog 2 mensen op te halen.
Wat leuk, twee Nederlanders, een broer en zus, Nina en Lowi stapten in en het was een gezellige rit in de bus. 1,5 uur stond ervoor gepland naar het startpunt van de mountainbike tour. 45 kilometer voornamelijk bergafwaarts door de bergen. Gezien mijn eerdere mountainbike tour hier, had ik besloten, niet mee te fietsen omdat het vrij snel ging met scherpe bochten en daarnaast hele steile stukken. Ik had er geen goed gevoel bij. En gezien de dagen die zouden volgen, ben ik met de volgauto meegereden achter de groep aan. Een schitterend uitzicht, en wat gingen ze snel.

Aan het einde van de tour zag ik vermoeide gezichten. We gingen met de bus naar onze eerste slaapplek in het rustige dorpje Santa Maria. Daar gingen we bij aankomst gelijk lunchen. ‘ s avonds hebben we eerst met zijn 6en een spel gedaan en daarna gegeten. De sfeer zat er goed in. Veel gelachen en lol gehad.
Maar op tijd naar bed, want morgen weer vroeg op.  Zondag was het ontbijt om 7.00 uur en 7.30 uur zou de bus vertrekken. Vandaag stond 8 uur wandelen op de planning.
John onze gids heeft ons de route goed uitgelegd, dus we wisten wat we konden verwachten. Gelukkig wat stops en rust en zelfs een zwemmoment.
Vol enthousiasme liepen we de jungle in met elkaar....Heerlijk de rust, het uitzicht, echt genieten. Na een uur wandelen hadden we een korte stop, waar onze gids John ons iets vertelde over de coca planten.

Halverwege de uitleg zag ik Robbert weglopen, en onder een boom gaan zitten. Vond ik vreemd, dus ik hield hem in de gaten. Na een paar minuten ging ik even kijken, en hij vertelde dat hij zich niet goed voelde en misselijk was.  De jongens kwamen kijken en ik vertelde dat ze door konden gaan met naar het verhaal luisteren, omdat ik dacht dat het goed zou gaan. Ineens voelde ik paniek in mijn lijf, ik zag Robbert lijkbleek worden, zijn ogen draaiden weg en hij viel flauw.. Ik riep om hulp..
Het flauwvallen duurde lang, en met water probeerde ik m bij te brengen. In die paar minuten had ik de ergste scenario’s in mijn hoofd....Jeetje, waarom nu? Op een pek ver van de buitenwereld, en ver van hulp. Ik vroeg de gids hulp te halen, want Robbert was er niet best aan toe. Ik vroeg om een handdoek en probeerde die onder zijn hoofd te brengen.

Heel langzaam kwam hij bij, waarbij zijn vreselijke lijkbleke kleur bleef en hij vreselijk aan het zweten was. Belangrijk was dat hij rustig bleef, dus ik ben samen met hem gaan ademen. Voor mijn gevoel duurde het een eeuwigheid voordat er hulp kwam. In de tussentijd kwam er een vrouw uit het dorp kijken, die plantjes in Robbert zijn oor deed, omdat hij vertelde dat zijn oren dicht zaten. Ze vertelde in het Spaans dat dit goed zou helpen. Vervolgens kwam er een man die een spray over zijn gezicht spoot, en zei dat hiermee zijn energie gereinigd zou worden. In de tussentijd bleef ik maar ademhalen met hem, zo lang dat ik door het diepe ademhalen zelf bijna ging hyperventileren. Na voor mijn gevoel een hele lange tijden hoorden we dat er een auto onderweg was voor hulp. Kon Robbert naar beneden lopen? Want de auto kon niet op die plek komen waar we waren gestrand.

Uiteindelijk zijn we heel langzaam en geleidelijk beneden gekomen door Robbert te ondersteunen, waarna we hem in de auto hebben gelegd. De kinderen en Nina en Louis verder gingen met de wandeling waarbij ik beloofde updates te smsen.

Robbert lag in de auto met zijn hoofd op mijn schoot, en 1 been buiten boord. De chauffeur vroeg of we naar Cusco wilde (het ziekenhuis) of eerst langs de lokale post wilde waar een dokter was. Voor het laatste gekozen en in een rolstoel werd hij naar binnen gereden door een vriendelijke verpleegster. We werden gelijk geholpen en naar een kamertje gebracht waar hij kon gaan liggen. Ik was emotioneel, geraakt, maar kon niets laten merken, omdat ik Robbert zijn zenuwen en onrust voelde.

De dokter kwam, en zijn bloeddruk en hartslag werd gemeten met wel hele ouderwetse apparatuur. Deed mij aan Egypte denken, waar ik ooit heb gelegen. Gelukkig was dat allemaal goed. Maar zijn vreselijke witte kleur bleef. De dokter zei dat hij wat rustiger moest worden, want de stress was niet goed voor hem. Samen weer ademhalen, waarbij ik hem vroeg vertrouwen in en uit te ademen.

De dokter vertelde ons dat hij veel te weinig water in zijn lichaam had, en een te hoge suikerwaarde. Die combi geeft dus een crash in je lichaam. Het water werd via een infuus aangevuld en hij kreeg het advies 5 dagen geen suiker te eten. Gedurende de zak met water die hij via infuus in zijn lijf kreeg, zag ik gelukkig de kleur langzaam terugkomen...Inmiddels gierde de stress al die tijd ook door mijn lijf, en ik ben even
naar buiten gegaan, waar ik heel hard moest huilen. Wat vreselijk om mijn lief zo te zien, maar ik was ook heel blij dat we wisten wat er aan de hand was. Hij kreeg het advies een paar uur te slapen, voordat we met de taxi naar het volgende plekje konden rijden. Na een paar uur slaap, zijn we rond 16.30 uur vertrokken.

Robbert was zichtbaar opgeknapt na een paar uur slaap, en het was fijn dat hij er beter aan toe was. Wat een dag! Emotionele momenten samen meegemaakt, maar gelukkig goed afgelopen.

We zouden de volgende dag bekijken hoe het zou gaan, want maandag stond Zip-lining op het programma, en een mooie wandeling van 3 uur richting het dorp Aquas Caliente, waarvandaan we de dag erna de Machu Picchu zouden bezoeken.

Om 21.00 uur lagen we in bed, allebei doodop. De kinderen zijn nog even met Nina en Louis op stap gegaan. Na een lange nacht slapen, zijn we de volgende dag vroeg opgestaan om te gaan ontbijten. En wat superfijn, Robbert was er goed aan toe. Nog wel even onzeker over hoe zijn lijf zou reageren, maar hij wilde toch het zip-linen proberen. Wauw wat een avontuur was dit, echt uit mijn comfortzone. Zie de foto’s, maar ik had het niet willen missen.

In de middag hebben we een schitterende wandeling gemaakt na de lunch naar het volgende dorp. Rond 17.00 uur kwamen we aan op onze volgende bestemming. Wat een toeristische plek. Veel restaurantjes, winkeltjes en alles gericht op Machu Pucchi.

Het was een flinke klim naar ons hostel dus blij dat we boven waren. Uitgeteld lagen we even in bed. Dankbaar dat het zo goed was gegaan. Na het eten kregen we de instructies voor de volgende dag. Wij moesten om 4 uur op, want wij zouden met de bus omhoog gaan. De kids moesten om 3 uur op, want zij zouden het met de gids en Nina en Lowi lopend gaan doen.

Toen de wekker ging werden we wakker van de regen....Zouden we in het dorp een poncho konden kopen? Om 4.30 vertrokken we vol goede moed richting de bussen.
Gelukkig konden we voor 5 soles een poncho kopen! Dat scheelde een hoop.

De eerste bus zou om 5.30 uur gaan en wij zouden niet de enige zijn. Dat bleek om 4.40 stond er een ontzettende lange rij met wachtende mensen allemaal met poncho. Een grappig gezicht. Het had wel iets. Ik ben maar even koffie gaan halen, om de tijd te overbruggen...En ja hoor daar gingen we dan om 5.40, met de bus omhoog!
Boven troffen we de iedereen aan en zo gingen we met zijn 6en en de gids, door de ingang van de Machu Pucchi. De kids waren helemaal verzopen, en hadden een hele zware tocht achter de rug. Maar het was het allemaal waard. Na tien minuten mist boven, trok het uiteindelijk open en hadden we een geweldig uitzicht. Zie foto’s. Wat een bijzondere plek. Indrukwekkend, echt heel bijzonder.

Na een paar uur daar rondgelopen te hebben, en veel foto’s gemaakt te hebben, zijn we met de bus weer naar beneden gegaan. Om 1630 uur zou onze trein gaan naar Ollanyantamboo. En vanuit daar zouden we met een taxi in twee uur weer terug zijn in ons fijne hotelletje.

Moe, echt heel moe, kropen we rond 22.30 uur ons heerlijke bed in Cusco in......En wauw wat een cadeautje. Morgen geen wekker. UItslapen, en om 9 uur ontbijten!

Woensdag een laatste rustige dag in Cusco achter de rug, waar we rond 17.30 uur zijn opgehaald voor onze vlucht naar Lima. Daar zijn we we donderdag nog 1 dag met elkaar en donderdagavond vliegen de kinderen terug.

Wat wij gaan doen.? Dat weten we ook nog niet, maar lees je in het volgende blog,

Liefs!

Foto’s en video’s gezien?