teleurstelling, verdriet in Lima.... en ingrijpen van hoger hand?

Vanmorgen zat ik om 9.00 uur alleen aan het ontbijt. Mijn lief mocht niet eten voor de operatie. Mmmm...alleen onbijten brengt me terug naar alle reizen die ik alleen heb gemaakt en voel hoeveel fijner en gezelliger het is samen te ontbijten. Een spannende dag, Gelukkig hebben we goed geslapen. Om 9.30 gaan we richting Delgado Clinic. Ons hotelletje in Lima is handig voor mijn lief, geen trappen maar een speciaal liftje die je vanaf de receptie zo op de begane grond neerzet. Besef me ineens dat lopen een vanzelfsprekendheid was, tot deze dagen...

Wat gaat de dag ons brengen? Zaterdag klonk het allemaal zo eenvoudig, een kijkoperatie, en binnen een week weer lopen...Een stemmetje in mij was er allemaal niet zo zeker van.

Een gesprek om 10.00 uur met onze kniespecialist, dokter Rodrigo Rodriguez. Een  mooie man van rond de 35 jaar. Veel belangrijker is dat het een hele kundige knie specialist  is. Dat hebben we snel door. ‘It looks not good mr. Nijziel... De  woorden kwamen binnen toen hij naar de fotos van de MRI scan keek. 

Samenvatting, Naast de kapotte meniscus moet ook de kapotte kruisband worden geopereerd, waarbij de kruisband waar hij kapot is wordt hersteld met een andere pees uit zijn lijf. Die knap van ruim vier weken geleden in Pisac tijdens ons tochtje langs de bergstroom was dus zijn kruisband....zijn andere kruisband en zjjn pezen hebben het mogelijk gemaakt dat hij vier weken heeft kunnen lopen, bergwandelen en klimmen en de Incatrail heeft kunnen lopen.

Lopen zou er na de operatie zeker niet spoeidg inzitten (gemiddeld 6 tot 8 weken herstel op krukken en dagelijkse fysio en de eerste 10 dagen na operatie volledige rust en niet reizen). Als het alleen de gebroken meniscus was, dan was het scenario zoveel gunstiger. Het grote probleem is dus de kruisband die los zit.  Het bedrag voor de kosten van de operatie was ook 4x zo veel dan de verzekering zou vergoeden. 

Ik slikte en slikte nog een keer...Dit is niet zoals we de laatste 6 weken hadden bedacht...Lima is niet echt een plek om voor langere tijd te bljven.......Nee! Laat het niet waar zijn........Advies was om niet 6 weken met de operatie te wachten. Maar goed, 6 weken door Peru op krukken....ook geen optie voor ons.....Hij wilde met alle plezier de operatie doen, maar gaf ons tijd om het te bespreken samen.

Samen stonden we buiten. Ik zag de teleurstelling en verdriet in Robbert zijn ogen, ik werd geraakt en de tranen stroomden over mijn wangen....Het voelde alsof we geen keus hadden, en de enige optie terug naar Nederland is. Die gedachte maakte me zo verdrietig, ik moest er niet aan denken al terug te gaan....weer werken, en terug naar het dagelijkse leven? De gezondheid van mijn lief staat voorop, dan maar terug...maar dit moest indalen....De teleurstelling moest een plek gaan krijgen....Samen hebben we het verdriet er laten zijn deze middag in Lima.... Morgen zouden we moeten bellen met verzekering, hoe lang de wachttijd in Nederland is voor een operatie en wanneer we terug zouden kunnen... Nog een weekje hier blijven en dan terug?

Begin van de avond kwam mijn  vertrouwen terug in het leven...Dingen gebeuren niets voor niets in het leven...dat is mijn overtuiging. Hoe  VRESELIjK IK DIT OOK VINDT...Ik heb een kaart laten leggen op afstand bij Mario, de paragnost, die mij wel eens mooie inzichten gaf in het verleden...dit is het resultaat  (samengevat). 

Zelfbehoud....

Daarom is er ingegrepen van hoger hand....

Om te voorkomen dat jullie iets nog veel ergers zou zijn overkomen.....

Het is nog niet de tijd voor jullie om te gaan....

Waarom je knie? Omdat er iets moest gebeuren om jullie stil te zetten.....om jullie of stoppen te dwingen....

Om te voorkomen dat jullie zouden doorreizen....

Wat er daar zou gebeuren? Dat weet ik niet....

Vertrouw er maar op dat het klopt wat er is gebeurt....

Dit is niet het einde van jullie sabbatical....

In de toekomst gaat het avontuur door en blijven jullie samen op reis gaan en de wereld te ontdekken....